Wellicht heb je het TV programma Maestro meegekregen dat momenteel uitgezonden wordt op NPO 1. Hierin nemen bekende Nederlanders zonder enige dirigeerervaring het tegen elkaar op in een muzikale afvalrace.
Laatst viel ik midden in het seizoen en had dus niet alles gevolgd, maar wat was ik blij voor Tjitske Reidinga dat het orkest haar er afgelopen week in de halve finale uitstemde. Je zag haar denken, “Nee, alsjeblieft, niet nog zo’n week, het is zo hard werken en dit avontuur is mooi geweest!”.
Een brug te ver
Toen ik zojuist even de feiten voor dit blogje opzocht kwam ik uiteraard ook langs de nieuwsberichten en de reacties over dit seizoen. En wat valt het me op dat zoveel mensen haar aanstellerig vonden en een act. Hoe anders verschillende mensen naar dezelfde persoon kunnen kijken.
Ik zag een warme, talentvolle, grappige, zelfbewuste vrouw die zich heel kwetsbaar opstelde door dit avontuur aan te gaan. De jury en ook het orkest zagen haar talent, en gunden haar volgens mij ook zo dat ze dit talent verder kon ontwikkelen, maar voor Tjitske zelf was het eigenlijk een brug te ver.
Tot hoever ga je?
Wat ik er zo interessant aan vond is dat ze zelf al aangaf eigenlijk niet meer te willen, maar dat de mensen om haar heen het haar zo gunden, en ook haar potentie zagen, dat ze haar toch hebben laten doorgaan.
En inderdaad, een van haar laatste optredens was de beste die ze in al die afleveringen gedaan had. Maar ze was ook zo klaar mee. Ook al heb je talent en word je er door ervaring, wilskracht en de juiste mensen om je heen steeds beter in, als je er niet meer blij van wordt, is het soms ook gewoon mooi geweest.
Gelukkig nam het orkest haar smeekbedes dit keer echt serieus en kon ze opgelucht en dankbaar afscheid nemen van dit mooie avontuur.