Ons vertrek naar St. Maarten ging zo onverwachts dat ik over een heleboel dingen vooraf simpelweg niet eens heb nagedacht. Zoals het verkeer daar. Ergens had ik een vaag idee van een heel rustig tropisch eiland met vooral strand, zee, wuivende palmbomen, rust, relaxte mensen en weinig verkeer….Maar de werkelijkheid bleek toch anders met veel te veel grote auto’s op een veel te klein eiland. En toch heeft die drukte op dit Friendly Island, me juist geholpen om hier anders mee om te gaan.
Vol met auto’s op een klein eilandje
Er is in feite 1 grote rondweg rondom het eiland, maar toch ook nog genoeg wijken en straten om in te verdwalen. Er zijn enorm veel rotondes en toen wij er zaten was er volgens mij echt maar 1 stoplicht op het eiland. Als die al werkte ;-).
Een lange file tijdens de spits
Tijdens de spits was het echt file rijden…De file was uiteraard in niets te vergelijken met Nederland, omdat er geen snelweg is en er altijd mensen over de weg lopen. Ook je ochtendkrantje koop je gewoon onderweg vanuit de file. Juist door de file ben je gauw geneigd om voetgangers voor te laten gaan, je moet toch wachten en dat maakt het verkeer op de een of andere manier een continue stroom van geven en nemen.
Elkaar de ruimte geven
In de straat langs Simpson Bay, de wijk waar wij woonden, staan de auto’s allemaal met de neus naar de stoep geparkeerd. Als je eruit wil moet het verkeer simpelweg stoppen, want je moet uitsteken over de rijbaan, anders kom je gewoon niet weg.
Daardoor ontstaat er eigenlijk een soort wederkerigheid in het verkeer. Je geeft mensen de ruimte omdat je weet dat jij straks ook blij bent als jij op je beurt de ruimte krijgt. Je komt er anders never nooit uit met je auto. En ook al is dat niet dezelfde persoon en elke keer een ander, dat geeft niet, iedereen doet dat gewoon voor elkaar.
Acceptatie en berusting
In het begin vond ik het vreselijk irritant en schoot het maar niet op. Overal maar weer stoppen, mensen voorlaten, een beetje vaart zat er echt niet in. Maar op een gegeven moment wen je er gewoon aan en geeft het ook iets van rust. Je gaat mee in een soort van flow met je omgeving en als je bekijkt hoeveel later je eigenlijk echt aankomt, valt dat ook wel weer mee.
De verkeersregels vinden hun weg wel. Mensen geven elkaar voorrang en er is een soort van acceptatie. En uiteindelijk leverde het mij veel minder frustratie op…
Terug in Nederland
Terug in Nederland merkte ik de eerste maand hoezeer ik nog op de St. Maarten manier auto reed. Rustig aan, mensen alle ruimte geven en op m’n gemakje in-en uitparkeren. Maar binnen no-time ging ik ook weer gewoon mee in de gehaaste Nederlandse manier. Hoewel….soms, in een bepaalde verkeerssituatie moet ik weer even terugdenken aan het alle ruimte geven op St. Maarten en helpt me dat weer om me gewoonweg even over te geven aan de flow van het verkeer.